My dzieci z dworca ZOO - książka dokumentalna (wydanie niemieckie 1978, Wir Kinder vom Banhfoz Zoo), która powstała na podstawie nagrań magnetofonowych z nastoletnią narkomanką Christine F. z Berlina Zachodniego. Książka została napisana przez dwóch dziennikarzy - Kai Hermanna i Horst Riecka.
Akcja rozgrywa się w latach 70. w Berlinie, który został dotknięty falą narkomanii, głównie wśród nastolatków. Tytułowy Dworzec Zoo stanowił miejsce zarabiania pieniędzy poprzez prostytucję oraz sprzedaż narkotyków.
Książka opowiada o losach nastoletniej Christine, która w wieku 12 lat zaczęła palić haszysz, a następnie borykała się z uzależnieniem od heroiny. Wielowątkowa fabuła książki ukazuje jej relacje z matką, życie jej znajomych oraz działania policji i pracowników socjalnych przeciw narkomanii.
Dziewczyna szczegółowo opowiada o środowisku młodych narkomanów, którzy dopuszczali się prostytucji, w tym gejowskiej, dla heroiny. Jej przygoda z narkotykami rozpoczęła się w ewangelickim klubie "Haus der Mitte".
Książka ukazuje do czego zdolni są narkomanii, aby zdobyć "działkę" heroiny. Przedstawia także dramatyczne skutki narkomanii, śmierć od przedawkowania oraz walkę z uzależnieniem. Christine i jej chłopak, Detlef, niejednokrotnie poddawali się odwykowi, jednakże bezskutecznie. Za każdym razem wracali na dworzec ZOO, gdzie ulegali środowisku narkomanów i poddawali się prostytucji.
Książka opisuje także losy dwójki nastolatków - Alexa i Bettsy - śmiertelnych ofiar ówczesnej fali narkomanii w Berlinie. Główna bohaterka książki po wielu odwykach i powrotów do heroiny została w końcu wywieziona przez matkę w okolice Hamburga do rodziny, gdzie odcięta od toksycznego środowiska, wyszła z nałogu.
